De hond blaft nog steeds

16 februari 2023

Hij was de liefde van haar leven en meer dan 50 jaar hadden ze lief en leed gedeeld. Een slopende ziekte maakte dat ik op een zonnige ochtend aanbelde en zij de deur opendeed. De hond blafte en vond het maar niks dat ik inbreuk maakte op hun leven.

Aan tafel was er direct een blik van herkenning en direct werd me verteld dat wij het samen wel zouden kunnen vinden. Ik dacht er net zo over, maar hield me nog even op de vlakte. Samen maakten we een prachtig ontwerp voor de rouwkaart van deze mooie, bezorgde, lieve en aardige man die het zo moeilijk heeft gehad met het loslaten van zijn grote liefde en zijn leven.

Het afscheid was warm en liefdevol. Velen spraken over hem en de liefde die ze voor hem voelde. Hun huwelijk was, bewust, kinderloos gebleven. Maar er was genoeg liefde voor alle neven en nichten in de familie die eigenlijk ook voelde als „eigen“ kinderen. Er was zoveel herkenning met de weduwe. Ze had op onze website mijn verhaal gelezen en ik wist precies hoe zij zich voelde.

Veelal blijft het contact na een uitvaart beperkt tot een praatje wanneer je een nabestaande tegenkomt. In dit geval was het anders; er ontstond een vriendschap. Met elkaar konden we het verdriet delen over het verlies van onze grote liefdes. We konden samen lachen en samen huilen en dat gaf ons beide troost. Wanneer het even moeilijk is zijn we er voor elkaar en kunnen we datgene met elkaar delen wat ons bezighoudt. Een vriendschap voor het leven is er ontstaan. 

En de hond? Die blaft nog steeds wanneer ik aan de deur sta, maar geeft zich snel over wanneer ik haar een dikke knuffel geef!